Radioidentyfikacja (RFID) pozwala identyfikować obiekty z pewnej odległości, śledzić je oraz kontrolować, przewyższając swoimi możliwościami inne stosowane techniki identyfikacyjne, jak np. kody kreskowe lub karty magnetyczne.
W RFID do oznaczania obiektów stosuje się identyfikatory (transpondery), które zawierają układ scalony z zakodowaną informację. Transpondery są nieaktywne, dopóki nie zostaną pobudzone przez sygnał z czytnika. Czytnik, za pośrednictwem anteny, wysyła sygnał o częstotliwości radiowej do identyfikatora, w wyniku czego transponder przesyła zakodowaną informację zwrotną. Dane odebrane przez czytnik mogą być przechowywane w jego pamięci lub od razu przesłane do komputera i poddane dalszej obróbce.
Informacja, w zależności od rodzaju transpondera, może być dostępna tylko do odczytu (informacja jest zapisywana jednokrotnie i nie może być zmieniana) lub do odczytu i zapisu (informacja może być zapisywana przez użytkownika).
W systemach RFID wykorzystuje się następujące częstotliwości: 125 kHz (134 kHz); 13,56 MHz (transpondery pasywne). Identyfikatory aktywne stosuje się dla częstotliwości 2,4 GHz.
Zasięg odczytu i zapisu - od kilkunastu cm do kilku metrów (dla 2,4 GHz) - zależy od zastosowanego transpondera, anteny, częstotliwości, istniejących zakłóceń.
Do zastosowań wymagających identyfikacji poruszających się z większą prędkością (do 200km/h) obiektów stosuje się systemy na 2,4 GHz, mające większy zasięg działania. Są one też szybsze i bardziej odporne na zakłócenia niż systemy niskoczęstotliwościowe.
Zaletą stosowania technologii RFID w stosunku do innych metod identyfikacji (np. karty magnetyczne, kody kreskowe) jest przede wszystkim: